Monday, 26 March 2007
ആശാന്റെ നെഞ്ചത്ത് അല്ലേല്‍ അച്ചന്റെ
മൈനര്‍ സെമിനാരീ എന്നു കേള്‍കുമ്പൊഴേ ഓര്‍മ്മ വരുന്നത്‌ രാത്രി സഞ്ചാരിയായ റക്‍ടറച്ചനെ ഇരുട്ടത്ത്‌ കുടുക്കിയതാ(തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്‌..പൊതു വഴി സഞ്ചാരമല്ല ഞാനുദ്ധേശിച്ചത്‌......മൈനര്‍ സെമിനാരിയില്‍ രാത്രിപ്രാര്‍ത്ഥന കഴിഞ്ഞാല്‍ വെളുപ്പിന്‍ ഉണര്‍ത്തുമണിയടിക്കുന്നതു വരെ മിണ്ടരുതെന്നാ വയ്‌പ്‌ പക്ഷെ അച്ചന്‍ കുഞ്ഞുങ്ങളുണ്ടോ വെറുതെയിരിക്കുന്നു.... അതും ഡോര്‍മിറ്ററി എന്നു പേരുള്ള വലിയൊരു വിശാലമായ ഹാളില്‍ ഹോസ്പിറ്റല്‍ ബെഡുകളെ ഓര്‍മിപ്പിക്കും വിധം 75 പീക്കിരികളെ അടുക്കിയാലെങ്ങനുണ്ടാവും.... അത്യാവശ്യവെട്ടത്തിനു വേണ്ടി ഹാളിനു നടുവില്‍ ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെ നറുവെട്ടം പോലെ ഒരു സീറോ വാട്ട്‌ ബള്‍ബുമുണ്ടാവും ഈ നറുവെട്ടത്തിലാണ്‍ കലാപകാരികളെ പിടിക്കനുള്ള റക്‍ടറച്ചന്റെ വരവ്‌).... അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരിക്കല്‍ ഒരു ചെറിയ മണം കിട്ടി... രാത്രി റക്‍ടറച്ചനിറങ്ങാനുള്ള സകല സാദ്ധ്യതയും...... ആര്‍ക്കാണാവോ ആ സല്‍ബുദ്ധി തോന്നിയത്‌..... ഏതായലും 5-ന്റെ തുട്ടു പൈസയ്കും അതിന്റേതായ മഹത്വവും വിലയുമുണ്ടെന്ന് അന്നു മനസിലായി....കെടുത്തിയിട്ടിരുന്ന ബള്‍ബിന്റെ ഹോള്‍ഡറിനുള്ളില്‍ കെണിയൊരുക്കി അവന്‍ (ഞാനല്ലട്ടോ ആ മഹാന്‍) കാത്തിരുന്നു.... ഒന്നുമറിയാത്ത പാവം റക്‍ടര്‍ ഏതെങ്കിലുമൊരു ഇരയെ കുടുക്കുവാനുള്ള വ്യഗ്രതയോടേ അതാ പമ്മി പമ്മി അകത്തേക്ക്‌.... എന്റമ്മോ ചിരിയടക്കാന്‍ പെട്ട പാട്‌..... അച്ചനതാ വിശാലമായ ഡോര്‍മിറ്ററിയുടെ അങ്ങേയറ്റത്ത്‌..... പ്‌ഠിം.... എന്തോ എവിടെയോ ഒന്നു മിന്നി..... സീറോ ബള്‍ബ്‌ സീറോ.... ആരോ എവിടെയൊക്കെയോ അമര്‍ത്തി ചിരിക്കുന്നു.... എന്റെ വായില്‍ ഞാനറിയാതെ തന്നെ പുതപ്പിന്റെ ഒരറ്റം ഞാന്‍ തിരുകി... അല്ലെങ്കില്‍ പിറ്റേദിവസം രാവിലെ തന്നെ ആ പുതപ്പ്‌ പെട്ടിയിലാക്കി വീട്ടിലെത്തിയേനേ... ഒപ്പം ഞാനും.... റക്‍ടറച്ചന്‍ തിരികെ നടന്നു തുടങ്ങി എന്നുറപ്പായി... കാരണം ഏതോ കട്ടിലില്‍ ആരൊക്കെയോ മുട്ടുന്ന ശബ്‌ദം.....ആരെടാ നോക്കി നടന്നൂടെ.... ഹാവൂ റക്‍ടറച്ചനെ നാലാള്‍കേള്‍ക്കെ രണ്ടു പറയാന്‍ കിട്ടുന്ന ഒരവസരം പാഴാക്കാന്‍ അവനും തെയ്യാറായിരുന്നില്ല..... അനാണാദ്യമായും അവസാനമായും റക്‍ടറച്ചനോട്‌ സഹാതാപം തോന്നിയത്‌.... 45-50 വയ്സുള്ള ഒരു വലിയ മനുഷ്യന്‍ 15 വയ്സുള്ള ഒരു പീക്കിരിയോട്‌ ഒന്നും പറയാനാവാതെ തപ്പി തടഞ്ഞു മുന്‍പോട്ടു പോകുന്ന ആ രംഗം.... ഏതായാലും പിറ്റേദിവസം അതിരാവിലെ കുര്‍ബാന സമയത്ത്‌ അച്ചന്റെ മാത്രമല്ല വേറെ പലരുടെയും തല താഴ്‌ന്നിരുന്നു.........
എന്റെ വിളി.....
സെമിനാരിയില്‍ ചേര്‍ന്ന് അച്ചനാവണം എന്നൊരാഗ്രഹം പണ്ടു തൊട്ടേ മനസിലുണ്ടായിരുന്നു........ എന്നൊന്നും ഞാന്‍ പറയില്ല...എന്റെ കൂടെ അങ്ങനെയെത്തിയ അനേകം വിശുദ്ധരുണ്ടായിരുന്നു.....അവരൊക്കെ ഇപ്പൊ എവിടെയാണാവൊ പലരും ഹോളീ ഫാമിലി കോണ്‍ഗ്രഗേഷനില്‍ (വിശുദ്ധ കുടുംബ സഭ എന്നു പരിഭാഷ - പെണ്ണുകെട്ടി കൊച്ചു കുഞ്ഞു പരാധീനതകളുമായി ഒരു കുടുംബം എന്നു പച്ച മലയാളത്തില്‍) ചേര്‍ന്നു എന്നാണറിവ്‌. സെമിനാരിയില്‍ ചേരുന്നവര്‍ക്ക്‌ വിളി ഉണ്ടാവണം എന്നതൊരു നിര്‍ബന്ദമുണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ട്‌ (ആ നിര്‍ബന്ദം ആര്‍ക്കായിരുന്നു എന്നെനിക്കറിയില്ല) വിളിയില്ലാതിരിക്കാനാവില്ലല്ലൊ....അങ്ങനെ എന്റെ വൈദീക ജീവിതവും ഒരു നല്ലൊരു നുണയിലാരംഭിച്ചു (വലിയൊരു നന്മയ്കായി ചെറിയൊരു തിന്മ-നന്മയേത്‌ തിന്മയേത്‌,ആര്‍ക്ക്‌ എന്ന ചോദ്യം അപ്രസക്തം). സെമിനാരി പ്രെവേശനത്തിനുള്ള ഒരു പ്രെവേശന ക്യാമ്പ്‌... വിശുദ്ധരും നിര്‍മ്മലരുമായ മാലാഖ കുഞ്ഞുങ്ങളെ പോലെ (എന്റമ്മോ 3 ദിവസം അതിനകത്ത്‌ അനങ്ങാതെ പിടിച്ചിരിക്കാന്‍ പെട്ട പാട്‌... വിശുദ്ധനായൊരു കുഞ്ഞല്ലെ..വായ തുറന്നാല്‍ ഉള്ള വിശുദ്ധി ചാടി പോയല്ലൊ)ഞങ്ങളിച്ചിരി പേര്‍....വിശുദ്ധിയും മറ്റും തെളിയിക്കാനുള്ള ഒരവസരം കാത്തിരിക്കുന്ന നേരത്താ.... ഓര്‍ക്കാപുറത്തൊരു ചോദ്യം.... "കുഞ്ഞേ, കുഞ്ഞിനെങ്ങനെയാ വിളിയുണ്ടായേ, ആ അനുഭവമൊന്നു വിവരിക്കാമോ"?.....എന്റമ്മച്ചി... എന്റെ നാക്കൊന്നു വളഞ്ഞു...നല്ല ഒന്നാന്തരം ബോയിസ്‌ ഹൈസ്‌കൂളില്‍ (വളരെ പ്രസിദ്ധിയാര്‍ജിച്ച ഒരു സ്‌കൂളിലായിരുന്നു പഠനം, രാഷ്‌ട്രീയ പ്രെവേശനത്തിനു പ്രെത്യേക കോച്ചിങ്ങിനുള്ള അവസരമൊക്കെയുണ്ട്‌..അതില്‍ കൂടുതല്‍ വിവരിക്കണ്ടല്ലൊ) പത്താം തരമെത്തി നില്‍ക്കുന്ന എന്റെ വിശുദ്ധിയുടെ ആഴം മനസിലാക്കി കൊടുക്കാന്‍ വായ തുറക്കുന്നതിനു മുന്പ് തിരിഞ്ഞു നോക്കാനുള്ള ഭാഗ്യം (നിര്‍ഭാഗ്യമോ) എനിക്കുണ്ടായി..... അയ്യോ.. അതൊരു തല മൂത്ത ചെമ്മാച്ചനായിരുന്നു....ചെമ്മാച്ചന്റെ ആ വെളുത്ത ലോഹയിലേക്കു നോക്കി ഞാന്‍ വാ തുറന്നു എന്റെ വായില്‍ നിന്നും ഞാനറിയാതെ വാക്കുകള്‍ ചാടി തുടങ്ങി.....ഉവ്വച്ചോ... രാത്രിയില്‍ ഉറങ്ങി കിടക്കുമ്പോ സ്വൊപ്‌നത്തില്‍ (പത്താം ക്ലാസില്‍ പഠിക്കുന്ന പയ്യന്‍ സ്വപ്നം കാണുന്നത്‌ രാത്രി കിടക്കപായയിലാണോ അതോ പാഠപുസ്തകം മുന്‍പിലിരിക്കുമ്പോഴാണോ ...?) ഒരു മാലാഖ എന്നെ വിളിച്ചു (റോഡിലേക്ക്‌ വിശാലമായി തുറന്നിരിക്കുന്ന ജനല്‍ പാളികള്‍കിപ്പുറത്തിരുന്നു പഠിക്കുന്ന എന്റെ മുന്‍പിലൂടെ കടന്നു പോയിട്ടുള്ള മാലാഖമാരൊന്നും എന്നെ വിളിച്ചിട്ടില്ല എന്ന സത്യം എനിക്കു പറയാനൊക്കുമോ)സാമുവേലിനെ വിളിച്ചതു പോലെ (എന്തിനു കുറക്കണം..ഇരിക്കട്ടെ) ഇവിടെ വന്നപ്പോഴും അങ്ങനെ അനുഭവങ്ങളുണ്ടായി.... ചെമ്മാച്ചന്റെ വാ തുറന്നതടയാതെ വന്നപ്പോ എന്റെ തലക്കനം കൂടി ആദ്യമായി ഒരു വിശുദ്ധനെ കാണുന്നവനെകണ്ട പ്രതീതി ഈ എളിയവനായ എനിക്കുണ്ടായി... പക്ഷെ എന്റെ ഈ വിശുദ്ധിയുടെ ആഴം ഇച്ചിരി കൂടിപോയെന്ന കാര്യം ഇച്ചിരി കഴിഞ്ഞാണു ഞാനറിഞ്ഞത്‌.... എന്നെ നോക്കിയവരൊക്കെ ഒന്നു കൂടി എന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ തുടങ്ങി....ഇതാ ഒരു മോഡേണ്‍ സാമുവേല്‍.......... (മാലാഖമാരുമായി അഭിമുഖ സംഭാഷണം നടത്തിയവന്‍....പിന്നെ ഒരു ചെമ്മാച്ചനാകാനാഗ്രഹിച്ചവനായതു കൊണ്ട്‌ ആരും മാനത്തേക്കൊന്നും നോക്കിയില്ല....അല്ല നോക്കിയാലും പട്ടാപകലെവിടന്നാ ഒരു വാല്‍ നക്ഷത്രം കാണാനാവുക) ഏതായാലും സംഗതി റക്‍ടറച്ചന്റെ ചെവി വരെ എത്താഞ്ഞതുകൊണ്ട്‌....3 ദിവസ്ത്തെ ക്യാമ്പ്‌ പൂര്‍ണ്ണമാക്കി......അങ്ങനെ ആ 3 ദിവസത്തെ പരീക്ഷണവും ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പരീക്ഷയായ എസ്‌.എസ്‌.എല്‍.സി. പരീക്ഷയും (ആ കടംബ എങ്ങനെ കടന്നുവെന്ന്..ഇന്നും എനികജ്ഞാതം.....)എന്റെ ദൈവവിളിയുടെ (ഞാന്‍ ഒരു വൈദീകനാകാന്‍ ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ) ഏറ്റവും വലിയ അടയാളങ്ങളിലൊന്നായി ഇന്നും ഞാന്‍ കാണുന്ന (ഞാന്‍ മാത്രമല്ല...പലരും രഹസ്യമായി അങ്ങനെ തന്നെയാ...കാരണം എസ്‌.എസ്‌.എല്‍.സി. തോറ്റാല്‍ പിന്നെ സെമിനാരിയുടെ പടിക്കകത്തേക്ക്‌ നോക്കണ്ട)ആ രഹസ്യവും പിന്നിട്ട്‌ ഞാനും ഒരു ചെമ്മാച്ചനായി.... 25-ഓളം ഭാഗ്യവാന്മാരിലൊരുവനായി (നിര്‍ഭാഗ്യവാന്മാരെന്ന് കുശുംബും കുനിഷ്‌ടുമുള്ളവര്‍ പറയും)....ഞാനും എണ്ണപെട്ടു...... അങ്ങനെ ഏതാണ്ട്‌ 14 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കും മുന്പ് ആ ജീവിതം തുടങ്ങി......
ഒരു ചെമ്മാച്ചന്റെ കുറിപ്പുകള്‍....
വായിക്കുന്നവര്‍ക്കായ്‌ ചെറിയൊരു കുറിപ്പ്‌.....
ചെമ്മാച്ചന്‍മാര്‍ എന്നു പറയുന്നവര്‍ ഒരു പ്രത്യേക വര്‍ഗമോ, ജന്തുക്കളോ അല്ല എന്നറിയാമല്ലൊ...
ഇതു പറയാന്‍ കാരണം... നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തില്‍, ഒരു കൊച്ചു സംസാരമുണ്ട്‌...
അതായത്‌ ചെമ്മാച്ചന്‍മാരൊക്കെ വികാര വിചാര ബോധങ്ങളില്ലാത്ത (കടുക്ക വെള്ളം കുടിക്കുന്നവര്‍ എന്നും പരിഭാഷ...അതെന്താണെന്നെനിക്കറിയില്ല...ഞാനാ സാധനം കണ്ടിട്ടേയില്ല....കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌..) ഒരു തരം ജന്തുക്കളാണെന്ന്......അല്ലേ അല്ല...
അവരും നിങ്ങളെയൊക്കെ പോലെ....
അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളുടെ ചേട്ടനനിയന്മാരെ പോലെ സാധാരണ മനുഷ്യരാ....
വികാര വിചാരങ്ങളുള്ളവര്‍.....
കൗമാരചാപല്യങ്ങളും സകലമാന വികൃതികളും കുസൃതി തരങ്ങളുമൊക്കെ നിറഞ്ഞ ഒരു ജീവിതം അവര്‍ക്കുമുണ്ട്‌.....
പ്രസിദ്ധിയാര്‍ജിച്ച പല ഹോസ്റ്റല്‍ കഥകളുമില്ലേ... അതുപോലെ ഞങ്ങളുടെ ഓര്‍മ്മകളിലും ജീവിതങ്ങളിലുമൊക്കെ തിങ്ങി നിറഞ്ഞ ഒരുപാട്‌ അനുഭവങ്ങളുണ്ട്‌...
പക്ഷെ ഒരിക്കലും അവ പുറത്തറിയാറില്ല എന്നു മാത്രം.....
അവയൊക്കെ ഒന്നു തട്ടി കൂട്ടി പുറത്തിറക്കിയാലോ എന്ന ചിന്ത തുടങ്ങിയിട്ട്‌ നാളുകളേറെയായി.....
അതിനുള്ള ഒരു ശ്രമമാ ഇത്‌....പുറത്തുള്ളവര്‍ക്ക്‌ പരിചയമില്ലാത്ത ഒരവസ്ഥയും ജീവിതവുമാണിത്‌ എന്നതു കൊണ്ട്‌.. ഞാനെഴുതുന്നതിന്റെ പൊരുളുകളും ആശയങ്ങളും വായനക്കാര്‍ക്ക്‌..അതാതിന്റേതായ രുചിയില്‍ കിട്ടുമോ എന്ന് സംശയമുണ്ടെനിക്ക്‌....
ഏതായലും തുടങ്ങുന്നു.....
ഹോസ്റ്റല്‍ ജീവിതങ്ങളില്‍ നിന്നും സെമിനാരി ജീവിതത്തെ വിഭിന്നമാക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്‌......ഹോസ്റ്റല്‍ നിവാസികള്‍കെല്ലാമറിയാം കുറച്ചു നാളത്തെ സഹവാസത്തിനു ശേഷം വേര്‍പിരിയേണ്ടി വരുമെന്ന്....പക്ഷെ സെമിനാരി ജീവിതത്തില്‍ നേരെ മറിച്ചാ.... തുടങ്ങിപോയാല്‍ പിന്നെ ഒടുക്കം വരെ ഒരുമിച്ചാ... അതുകൊണ്ടുതന്നെ തുടക്കം പിഴച്ചാല്‍ തീര്‍ന്നു.... മരണം വരെ ഒന്നല്ല ഒരായിരം കുരിശുകള്‍ ഫ്രീ...... എന്നാലും ചില കുരിശുകള്‍ വഴിക്കിറങ്ങി പോകുന്നതുകൊണ്ട്‌ (ഇറങ്ങാന്‍ വരുന്നതാണെന്ന് കയറുമ്പോ പറയാനാവുമോ.... അതു ചോദിക്കരുത്‌-ഈ കുരിശെന്നാണിറങ്ങുന്നതെന്ന ചോദ്യത്തിനിവിടെ പ്രസക്തിയില്ല-ആരും ഇറക്കാതിരുന്നാല്‍ മതി)സാവധാനം കുരിശുകളുടെ എണ്ണം കുറയും......
ചെമ്മാച്ചന്‍മാര്‍ എന്നു പറയുന്നവര്‍ ഒരു പ്രത്യേക വര്‍ഗമോ, ജന്തുക്കളോ അല്ല എന്നറിയാമല്ലൊ...
ഇതു പറയാന്‍ കാരണം... നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തില്‍, ഒരു കൊച്ചു സംസാരമുണ്ട്‌...
അതായത്‌ ചെമ്മാച്ചന്‍മാരൊക്കെ വികാര വിചാര ബോധങ്ങളില്ലാത്ത (കടുക്ക വെള്ളം കുടിക്കുന്നവര്‍ എന്നും പരിഭാഷ...അതെന്താണെന്നെനിക്കറിയില്ല...ഞാനാ സാധനം കണ്ടിട്ടേയില്ല....കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌..) ഒരു തരം ജന്തുക്കളാണെന്ന്......അല്ലേ അല്ല...
അവരും നിങ്ങളെയൊക്കെ പോലെ....
അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളുടെ ചേട്ടനനിയന്മാരെ പോലെ സാധാരണ മനുഷ്യരാ....
വികാര വിചാരങ്ങളുള്ളവര്‍.....
കൗമാരചാപല്യങ്ങളും സകലമാന വികൃതികളും കുസൃതി തരങ്ങളുമൊക്കെ നിറഞ്ഞ ഒരു ജീവിതം അവര്‍ക്കുമുണ്ട്‌.....
പ്രസിദ്ധിയാര്‍ജിച്ച പല ഹോസ്റ്റല്‍ കഥകളുമില്ലേ... അതുപോലെ ഞങ്ങളുടെ ഓര്‍മ്മകളിലും ജീവിതങ്ങളിലുമൊക്കെ തിങ്ങി നിറഞ്ഞ ഒരുപാട്‌ അനുഭവങ്ങളുണ്ട്‌...
പക്ഷെ ഒരിക്കലും അവ പുറത്തറിയാറില്ല എന്നു മാത്രം.....
അവയൊക്കെ ഒന്നു തട്ടി കൂട്ടി പുറത്തിറക്കിയാലോ എന്ന ചിന്ത തുടങ്ങിയിട്ട്‌ നാളുകളേറെയായി.....
അതിനുള്ള ഒരു ശ്രമമാ ഇത്‌....പുറത്തുള്ളവര്‍ക്ക്‌ പരിചയമില്ലാത്ത ഒരവസ്ഥയും ജീവിതവുമാണിത്‌ എന്നതു കൊണ്ട്‌.. ഞാനെഴുതുന്നതിന്റെ പൊരുളുകളും ആശയങ്ങളും വായനക്കാര്‍ക്ക്‌..അതാതിന്റേതായ രുചിയില്‍ കിട്ടുമോ എന്ന് സംശയമുണ്ടെനിക്ക്‌....
ഏതായലും തുടങ്ങുന്നു.....
ഹോസ്റ്റല്‍ ജീവിതങ്ങളില്‍ നിന്നും സെമിനാരി ജീവിതത്തെ വിഭിന്നമാക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്‌......ഹോസ്റ്റല്‍ നിവാസികള്‍കെല്ലാമറിയാം കുറച്ചു നാളത്തെ സഹവാസത്തിനു ശേഷം വേര്‍പിരിയേണ്ടി വരുമെന്ന്....പക്ഷെ സെമിനാരി ജീവിതത്തില്‍ നേരെ മറിച്ചാ.... തുടങ്ങിപോയാല്‍ പിന്നെ ഒടുക്കം വരെ ഒരുമിച്ചാ... അതുകൊണ്ടുതന്നെ തുടക്കം പിഴച്ചാല്‍ തീര്‍ന്നു.... മരണം വരെ ഒന്നല്ല ഒരായിരം കുരിശുകള്‍ ഫ്രീ...... എന്നാലും ചില കുരിശുകള്‍ വഴിക്കിറങ്ങി പോകുന്നതുകൊണ്ട്‌ (ഇറങ്ങാന്‍ വരുന്നതാണെന്ന് കയറുമ്പോ പറയാനാവുമോ.... അതു ചോദിക്കരുത്‌-ഈ കുരിശെന്നാണിറങ്ങുന്നതെന്ന ചോദ്യത്തിനിവിടെ പ്രസക്തിയില്ല-ആരും ഇറക്കാതിരുന്നാല്‍ മതി)സാവധാനം കുരിശുകളുടെ എണ്ണം കുറയും......
Subscribe to:
Posts (Atom)